ÖTEKİLEŞTİREMEDİKLERİMİZDEN MİSİNİZ?

                       ÖTEKİLEŞTİREMEDİKLERİMİZDEN MİSİNİZ?

  

           Nerede şimdi kapısının önünde komşularıyla çekirdek çitleyen teyzeler? Görmek mümkün değil. Devir değişti. Devir insanı ötekileştirdi. Eskiden komşuluk kavramı vardı. Şimdi çocuklar komşuculuk oyunu bile oynamıyor. Çünkü artık öteki, beriki var. Berikilerden değilsen ötekisin. Ve bir öteki her zaman güvenilmezdir. Bir öteki kötüdür. Seni kıskanır. Ayağını kaydırmak için çalışır. Ötekinin işi gücü yoktur ya zaten, seni hayatının en önemli noktasına koyar. Duvarlarına boy boy posterlerini asar. Her gün o posterlerin önünde yemin eder; ‘‘ Seni geçeceğim.’’ diye…

           Yeni nesil paylaşmak nedir bilmiyor. Arkadaş kavramının yerini, çocukta küçük yaşlardan itibaren rakip kavramı alıyor. Çocukların çoğunun ilk cümlesi; ‘‘ Büyüyünce doktor olacağım.’’ oluyor. E aile bunu duyunca daha bir seviyor çocuğunu. Gururla gülümsüyor. Çocukta bilincine işliyor. ‘‘ Doktor olmak güzeldir. ’’ diyor. Yaş büyüdükçe seviye değişirse, çocuk kibarca ayvayı yiyor. Hedef doktorluktan tıbbi dökümantasyona kadar inebiliyor. Altı yıllık bir eğitimden bahsedilirken, konu komşuya gururla gülümsenirken, hedef 2yıllığa düşünce, aile de ‘‘ Elalem ne der? ’’ derdine düşüyor. İnsanlar zamanla kendilerinden çok başkalarını tatmin etmek için yaşar oluyor.

            İnsanoğlu farkında değil. Devir insanları beriki sınırlarına kapatmaya hızla devam ediyor. Diğerlerini ötekileştirmek için elinden geleni yapıyor. Millet sırf adı okumak olsun, elalem rahatlasın diye üniversiteli olunca işsizlik artıyor. İşsizlik arttıkça rekabet artıyor. Rekabetin ödülü ekmek olunca insan çıldırıyor. Çıldırdıkça beriki sınırlarını daha da daraltıyor. Kendi kendini güdülüyor: ‘‘ Kendinden başka kimseden fayda yok, bırak etrafını sen önüne bak. ’’ diye… Devir insanı yalnızlığa mahkum ediyor. Dayanışmaya tahammül edemiyor. Etrafta ötekileştirmediği tek bir kul görmek istemiyor. Bu yüzden çok cazip görünümlü kampanyalar yapıyor. Önce gülümseyerek soruyor: ‘‘ Siz bizim ötekileştiremediklerimizden misiniz? ’’ diye. İnsanoğlu da hiç düşünmüyor sonunu. Bir mahcup oluyor. ‘‘Vay efendim nasıl bugüne kadar ötekileşmedim? ’’ diye kendini yiyor. Sonra VIP sandığı sistemde sırtına yediği kırbaçlara boyun eğiyor. Siz hala onların ötekileştiremediklerindenseniz, lütfen durun. Bir adım daha atmayın. Çünkü burada insan kendini unutuyor.